هايدگر چه فهمي از نوكانتيسم دارد؟ كيست حريفي كه هايدگر بدان ارجاع داده است؟ اعتقاد دارم مفهوم منفردي به عنوان مفهوم نوكانتيسم که با اين وضوح كم بيان شده باشد به سختي وجود دارد. هايدگر، هنگامي كه نقد پديدارشناختي خود را به جاي نمونه نوكانتي آن بكار مي‏گيرد، چه در سر دارد؟ نوكانتيسم كودك توسري خور فلسفه متاخر است. براي من جاي نوكانتي‏هاي موجود خالي است. متشكر مي‏شوم چنانچه اين موضوع را روشن سازيد كه دقيقاً اين تفاوت در كجا قرار دارد. معتقدم كه مطلقاً تمايز ذاتي‏ا ي بروز نمي‏كند. اصطلاح «نوكانتيسم» را بايد به نحو كاركردي معين ساخت و نه بطور جوهري. نوكانتيسم نوعي فلسفه به عنوان نظم نظري جزمي نيست، بلكه سمت و سويي براي طرح پرسش است. بايد اعتراف كنم كه با وجود اينكه انتظار يافتن نوكانتيسم را در هايدگر نداشتم يك نوكانتي را در او يافتم.

در جايي هايدگر مسئله حقيقت را مطرح مي‏كند و مي‏گويد: في نفسه هيچ حقيقتي نمي‏تواند وجود داشته باشد و هيچ گونه حقيقت ابدیي نيز نمي‏تواند به هيچ وجه وجود داشته باشد. بلكه تا جاييكه كه بطور كلي حقيقتي رخ مي‏نماید به دازاين وابسته است. و حال پیامد این امر: بطور كلي يك موجود متناهي نمي‏تواند صاحب حقيقت ابدي باشد. براي ابناء بشر هيچ حقيقت ابدي و ضروري‏ اي وجود ندارد، و در اينجاست كه كل مسئله دوباره سرباز مي‏كند. براي كانت مسئله دقيقاً اين بود: بدون پيش داوري نسبت به امر متناهي‏ اي كه خود كانت نشان داده است، چگونه با این وجود حقايق كلي و ضروري مي‏توانند وجود داشته باشند؟ چگونه احكام تأليفي و ماتقدم ممكن‏ اند ـ احكامي كه به سادگی در محتوايشان متناهي نيستند، بلكه ضرورتاً كلي‏ اند؟