در وقوع این صورت دهی (خلق منظر) دوگانه، بنیاد امکان استعلا ابتدئا مشهود است و ویژگی منظر گونه ضروری ماهیت اولیه اش که در مقابل می ایستد و ارائه می دهد ابتدا قابل فهم می گردد. اما اکنون گویی استعلا خودش محدود است. اگر در [عمل] مقابل- ایستا- گذاری، افقی که در آن شکل یافته است می بایست شهودپذیر گردد (و باز هم، شهود محدود حس پذیری نامیده می شود)، پس ارائه یک منظر تنها یک حس پذیرسازی افق می تواند باشد. افق استعلا تنها می تواند در حس پذیرسازی شکل گیرد.

مقابل ایستاگذاری هنگامی که از جایگاه عقل محض دیده شود [عمل] بازنمایی وحدت هایی است که بماهو تمام وحدت بخشی (مفاهیم محض) را منتظم می سازد. لذا، استعلا در حس پذیرسازی مفاهیم محض شکل می گیرد. چون یک گردش- بسوی اولیه است، این حس پدیرسازی باید به همین گونه محض باشد.

حس پذیرسازی محض به عنوان «شاکله سازی» روی می دهد. قوه خیال محض در شاکله- دهی از پیش منظر («تصویر») افق استعلا را عرضه می کند. [دعویی مقدرمبنی بر] اینکه ارجاع به چنین حس پذیرسازیی با این حال غیرمکفی است، از این غفلت می کند که واقعاً به هیچ وجه [چنین حس پذیرسازیی] نمی تواند تصدیق گردد چنانچه ماهیت اش پیشاپیش شناخته شده نباشد- [اما ماهیت این حس پذیرسازی] خود می تواند از ایدة یک حس پدیرسازی محض استنباط/ منتج گردد.

برای کانت حساسیت به معنای شهود محدود است. حساسیت محض باید نوعی شهود باشد که آنچه قابل شهود است را از پیش می پذیرد- مقدم بر هر دریافت تجربه ای. اما حال در [عمل] شهود، شهود محدود نمی تواند دقیقاً موجود قابل شهود را خلق کند. بنابراین قابل شهودسازی محض باید [آن گونه] پذیرش چیزی باشد که در واقع ابتدائا خود در پذیرش شکل بگیرد، یعنی یک منظر [باید باشد]، لیکن منظری که در عین حال موجود را ارائه نمی کند.

پس آنگاه ویژگی آنچه که در حساسیت محض قابل شهود است چیست؟ آیا ویژگی یک «تصویر» را می تواند داشته باشد؟ تصویر به چه معناست؟ منظری که در قوه خیال محض «شکل یافته»، [یعنی] شاکله محض، یعنی متمایز از تصاویر [Bilde]، چگونه است؟ و نهایتاً به چه معنایی شاکله می تواند «تصویر» نامیده شود؟ بدون تفسیر اولیه از این رویداد حس پذیرسازی، شاکله سازی به عنوان بنیاد استعلایی در تاریکی مطلق محجوب می ماند.

In the occurrence of this double forming (the creating of the look), the ground for the possibility of transcendence is first visible, and the necessary look-character of its preliminary essence, which stands against and offers, is first understandable. Now, transcendence, however, is finitude itself, so to speak. If in the letting-stand-against, the horizon which is formed therein is to be made intuitable (and again, finite intuition is called sensibility), then the offering of the look can only be a making-sensible of the horizon. The horizon of transcendence can be formed only in a making-sensible.

The letting-stand-against, seen from the standpoint of pure reason, is a representing of unities as such which regulate all unification (pure concepts). Hence, transcendence is formed in the making-sensible of pure concepts. Because it is a preliminary turning-toward, this making-sensible must likewise be pure.

The pure making-sensible occurs as a “Schematism.” The pure power of imagination gives schema-forming in advance the look (“image”) of the horizon of transcendence. That the reference to such a making-sensible is nevertheless insufficient overlooks the fact that factically it cannot be established at all if its essence is not known beforehand — this fact can already be extracted from the idea of a pure making-sensible.

For Kant, sensibility means finite intuition. Pure sensibility must be the sort of intuition that takes what is intuitable in stride in advance — prior to all empirical receiving. Now in the intuiting, however, finite intuition cannot exactly produce an intuitable being. Pure making-sensible must therefore be the taking of something in stride which indeed is formed first of all in the taking-in-stride itself; that is, [it must be] a look, but one which all the same does not offer the being.

What then is the character of what is intuitable in pure sensibility? Can it have the character of an “image”? What does image mean? How is the look “formed” [“bildende”] in the pure power of imagination [Einbildungskraft], the pure schema, to be distinguished from images [Bilde]? And finally, in what sense can the schema be called an “image”? Without preliminary interpretation of this phenomenon of making-sensible, the schematism as the ground of transcendence remains veiled in complete darkness.

Erst im Geschehen dieses gedoppelten Bildens (des Anblickverschaffens) wird der Grund der Möglichkeit der Transzendenz sichtbar und der notwendige Anblickcharakter ihres vorgängig gegenstehenden und anbietenden Wesens verständlich. Nun ist aber die Transzendenz gleichsam die Endlichkeit selbst. Wenn sie im Gegenstehenlassen den darin sich bildenden Horizont anschaulich machen soll, endliche Anschauung aber Sinnlichkeit heißt, dann kann das Anblickbieten nur ein Sinnlichmachen des Horizontes sein. Der Transzendenzhorizont kann sich nur in einer VersinnIichung bilden.

Das Gegenstehenlassen ist, vom reinen Verstand her gesehen, ein Vorstellen von Einheiten als solchen, die alle Einigung regeln (reine Begriffe). Die Transzendenz bildet sich demnach in der Versinnlichung der reinen Begriffe. Da sie ein vorgängiges Sichzuwenden ist, muß diese Versinnlichung gleichfalls eine reine sein.

Die reine Versinnlichung geschieht als ein „Schematismus”. Die reine Einbildungskraft gibt Schema-bildend im vorhinein den Anblick („Bild”) des Horizontes der Transzendenz. Daß jedoch der Hinweis auf eine solche Versinnlichung nicht genügt, abgesehen davon, daß sie faktisch gar nicht aufgewiesen werden kann, wenn nicht zuvor ihr Wesen bekannt ist, läßt sich schon aus der Idee einer reinen Versinnlichung entnehmen.

Sinnlichkeit heißt für Kant endliche Anschauung. Reine Sinnlichkeit soll ein solches Anschauen sein, das das Anschaubare im vorhinein — vor allem empirischen Empfangen — hinnimmt. Nun kann aber endliche Anschauung im Anschauen gerade nicht ein anschaubares Seiendes herstellen. Reine Versinnlichung muß daher das Hinnehmen von etwas sein, was sich im Hinnehmen selbst zwar allererst bildet, also eines Anblickes, der aber gleichwohl nicht das Seiende darbietet.

Welchen Charakter hat demnach das Anschaubare der reinen Sinnlichkeit? Kann es denjenigen eines „Bildes” haben? Was heißt Bild? Wie ist der in der reinen Einbildungskraft sich „bildende” Anblick, das reine Schema, vom Bilde unterschieden? In welchem Sinne kann am Ende auch noch das Schema ein „Bild” genannt werden? Ohne vorausgehende Interpretation dieser Phänomene der Versinnlichung bleibt der Schematismus als der Grund der Transzendenz in völliges Dunkel gehüllt.

Cette double construction (par laquelle une vue nous est fournie), en s’accomplissant, rend visible le fondement de la possibilité de la transcendance; cet accomplissement permet seul de comprendre le caractère de vue qui est nécessaire à son essence, laquelle est, d’emblée, offre et ob-jection. Mais la transcendance est, à vrai dire, la finitude elle-même. Si donc la transcendance, dans l’ob-jectivation, doit rendre intuitif l’horizon formé par celle-ci et si, d’autre part, on nomme sensibilité l’intuition finie, cela signifie qu’offrir une vue équivaut à rendre sensible l’horizon. L’horizon de la transcendance ne peut se former que dans une transposition sensible.

L’ob-jectivation est, considérée du point de vue de l’entendement pur, une représentation d’unités qui, comme telles, norment toute unification (concepts purs). La transcendance se forme donc dans la transposition sensible des concepts purs. Et comme la transcendance consiste en un acte d’orientation préalable [à toute orientation empirique], il faut que cette transposition sensible soit également pure.

La transposition sensible pure s’accomplit comme « schématisme ». L’imagination pure, en formant le schème, fournit, d’avance, la vue (« l’image ») de l’horizon de la transcendance. Qu’il ne suffise pas de se référer à pareille transposition sensible, si d’abord on n’en connaît pas l’essence, c’est ce qui ressort déjà de l’idée même de transposition sensible pure, sans compter d’ailleurs que cette transposition sensible n’est jamais constatable de fait.

Sensibilité signifie pour Kant intuition finie. La sensibilité pure doit être une intuition telle qu’elle reçoit, d’emblée, son objet, c’est-à-dire avant toute réception empirique. Or, l’intuition finie ne peut, par son acte d’intuition, créer l’étant perçu. La transposition sensible devra donc être la réception de quelque chose qui se forme originellement dans l’acte de réception lui-même, à savoir une vue qui, cependant, ne présente pas l’étant.

Quel sera le caractère de l’objet intuitionné dans la sensibilité pure? Aura-t-il la nature d’une « image »? Que nomme-t-on image? Comment la vue qui « se forme » dans l’imagination pure, le schème pur, se distingue-t-il de l’image? En quel sens peut-on finalement et malgré tout appeler le schème une « image »? Sans une interprétation préalable de ces phénomènes relatifs à la transposition sensible, le schématisme, conçu comme fondement de la transcendance, reste entouré d’une obscurité complète.

In the occurrence of this double formation of an image (the production of an aspect) the ground of the possibility of transcendence first becomes visible. This occurrence also renders intelligible the aspect-character necessary to the essence of transcendence, this essence being precursory, ob-jective, and of the nature of an offer. But transcendence is, in truth, finitude itself. If in the act of ob-jectification, transcendence is to render intuitive the horizon formed in this way, finite intuition being equivalent to sensibility, then to offer an aspect is to make the horizon sensible. The horizon of transcendence can be formed only in a sensibilization.

The act of ob-jectification is, considered from the point of view of the pure understanding, an act of representation of unities which, as such, regulate all modes of unification. Transcendence is formed, therefore, in the sensibilization of pure concepts. And since transcendence consists in a precursory act of orientation, this sensibilization must likewise be pure.

Pure sensibilization takes place as a “schematism.” Pure imagination in forming the schema gives in advance the aspect (image) of the horizon of transcendence. That the reference to such a sensibilization is not sufficient, if one does not first know its essence, follows from the very idea of sensibilization, quite apart from the fact that this sensibilization can never actually be exhibited.

Sensibility for Kant means finite intuition. Pure sensibility must be an act of intuition such that it receives its object in advance, before all empirical reception. But the act of finite intuition as such is not able to create the essent intuited. Hence, sensibilization must be a reception of something which is formed in the very act of reception itself, i.e., it must be an aspect which, however, does not present the essent.

What, then, must be the character of that which is intuited in pure sensibility? Can it have the nature of an “image”? What is the meaning of this term “image”? How is the aspect, the pure schema, “formed” in pure imagination, to be distinguished from an image? And finally, and in spite of everything, in what sense can the schema be called an “image”? Without a preliminary interpretation of these phenomena relative to sensibilization, the notion of schematism as the basis of transcendence remains wrapped in complete obscurity.