اما در احکام تالیفی ماتقدم که اکنون مسئله پیش روی ماست، هنوز نوع دیگری از تالیف وجود دارد. این [نوع دیگر تالیف] می بایست چیزی را درباره موجود پیش آورد/طرح نماید که به طور تجربی از آن حاصل نشده است. این پیش نهادن[یا وضع] تعیّن وجودِ موجود یک اتصال نخستین خود[self] به موجود است. این «ارتباط با… »ی محض (تالیف) مقدمتا و در وهله نخست مقرّ [das Worauf/that-upon-which] و افقی را صورت می بخشد که در آن خود موجود در تالیف تجربی تجربه پذیر می گردد.H هم اکنون پرسش، توضیح امکان این تالیف ماتقدم است. کانت تحقیق مرتبط با ماهیت این تالیف را تحقیق استعلایی می نامد. «من تمامی آن معرفتی را که بیش از آنکه درباره ابژه ها باشد به نحوۀ معرفت ما ازابژه ها، تا جایی که این [معرفت] بصورت ماتقدم ممکن می گردد، می پردازد، استعلایی می نامم.»15 بنابراین معرفت استعلایی خودِ موجود را بررسی نمی کند، بلکه امکان فهم نخستین از وجود، یعنی همان : ساختار وجود موجود [را می کاود]. این معرفت راجع به گام فرانهادن(استعلا)ِ عقل محض به سوی موجود است، به طوری که بتواند ابتدا و در وهله نخست با ابژۀ ممکن خود میزان گردد.

تبدیل نمودن امکان انتولوژی به یک مسئله یعنی: پژوهش در امکان یا به معنایی پژوهش در ماهیت این استعلایی که مشخصه فهم وجود است؛ به عبارت دیگر یعنی تفلسف نمودن به نحو استعلایی.H به همین دلیل است که کانت برای (MetaphysicaGeneralis (Ontologia عبارت «فلسفه استعلایی» را به کار می برد16 تا مساله محوری انتولوژی سنتی را مشخص نماید. بر این اساس او هنگام اشاره به این انتولوژی بنیادی، از «فلسفه استعلایی باستانیان» سخن می گوید.17

به هر حال «نقد عقل محض» «نظامی» از فلسفه استعلایی ارائه نمی کند، بلکه «رساله ای در روش»18 است. اما در این متن، روش دال بر نظریه ای درباره تکنیک پیشروی نیست. بلکه به انجام تعیین کامل «کل طرح» و «کل ساختار تفصیلی و درونی» انتولوژی دلالت دارد. در این بنیانگذاری برای متافیزیک به عنوان طرح امکان درونی انتولوژی، «طرح کلی نظامی از متافیزیک ترسیم می گردد.»19

لذا مقصود «نقد عقل محض» اساسا فهم نخواهد شد اگر به منزله «نظریۀ تجربه» یا حتی به عنوان نظریه علوم تحصلی تفسیر گردد. «نقد عقل محض» هیچ سروکاری با «نظریه معرفت»<4>ندارد.H به طور کلی اگر کسی تفسیر «نقد عقل محض» بعنوان نظریه معرفت را بتواند روا بدارد، آنگاه باید گفت که نقد نه یک نظریه معرفت انتیک (تجربه)، بلکه نظریه معرفت انتولوژِیک است.HHاما حتی با چنین درکی، هر چند از تفسیر غالب حسّیات و تحلیل استعلایی [به عنوان نظریه علوم تحصلی] بسیار دور است، ما با آنچه [در نقد] اساسی است مواجه نشده ایم؛ یعنی این امر که انتولوژِی به عنوان Metaphysica Generalis، یعنی بطور کلی به عنوان بخش اصلی[Grundstück] متافیزیک، تاسیس شده است[begründet/grounded] و برای اولین بار اینکه برای چیست، در این جا مورد ملاحظه قرار گرفته است[برای آنچه که حقیقتا هست دیده می شود]. با مسئله استعلا «نظریه معرفت» جایگزین متافیزیک نمی گردد، بلکه امکان ذاتی انتولوژی مورد بررسی (سوال) قرار می گیرد.

In synthetic a priori judgments, however, which are now the problem before us, it is a matter of still another type of synthesis. This [other type of synthesis] should bring forth something about the being which was not derived experientially from it. This bringing-forth of the determination of the Being of the being is a preliminary self-relating to the being. This pure “relation-to . . .” (synthesis) forms first and foremost the that-upon-which [das Worauf] and the horizon within which the being in itself becomes experienceable in the empirical synthesis.H It is now a question of elucidating the possibility of this a priori synthesis. Kant calls an investigation concerning the essence of this synthesis a transcendental investigation. “I entitle all knowledge transcendental that is occupied in general not so much with objects as with the kind of knowledge we have of objects, insofar as this is possible a priori.”15 Hence, transcendental knowledge does not investigate the being itself, but rather the possibility of the preliminary understanding of Being, i.e., at one and the same time: the constitution of the Being of the being. It concerns the stepping-over (transcendence) of pure reason to the being, so that it can first and foremost be adequate to its possible object.

To make the possibility of ontology into a problem means: to inquire as to the possibility, i.e., as to the essence of this transcendence which characterizes the understanding of Being, to philosophize transcendentally.H This is why Kant uses the designation “Transcendental Philosophy” for Metaphysica Generalis (Ontologia)16 in order to make the problematic of traditional ontology discernable. Accordingly, when mentioning this traditional ontology, he speaks of the “transcendental philosophy of the ancients.”17

The Critique of Pure Reason, however, gives no “system” of transcendental philosophy, but rather it is “a treatise on method.”18 In this context, however, that does not signify a doctrine concerning the technique for proceeding. It signifies instead the working out of a complete determination of the “whole contour” and the “whole internal, articular structure” of ontology. In this laying of the ground for metaphysics as projection of the inner possibility of ontology, the “complete sketch of a system of metaphysics is drawn.”19

The intention of the Critique of Pure Reason, therefore, remains fundamentally misunderstood, if it is interpreted as a “theory of experience” or even as a theory of the positive sciences. The Critique of Pure Reason has nothingto do with a “theory of knowledge.”<4>H If one generally could allow the interpretation of the Critique of Pure Reason as a theory of knowledge, then that would be to say that it is not a theory of ontic knowledge (experience), but rather a theory of ontological knowledge.HH But even with this conception, already far removed from the prevailing interpretation of the Transcendental Aesthetic and Analytic, we have not encountered what is essential, namely, that ontology as Metaphysica Generalis, i.e., as the basic part [Grundstück] of metaphysics as a whole, is grounded [begründet], and here for the first time it is seen for what it is. With the problem of transcendence, a “theory of knowledge” is not set in place of metaphysics, but rather the inner possibility of ontology is questioned.

In den zum Problem gemachten synthetischen Urteilen a priori aber handelt es sich um eine noch andere Weise der Synthesis. Diese soll über das Seiende etwas beibringen, was nicht erfahrungsmäßig aus ihm geschöpft ist. Dieses Beibringen der Seinsbestimmung des Seienden ist ein vorgängiges Sichbeziehen auf das Seiende, welche reine „Beziehung auf ... ” (Synthesis) allererst das Worauf und den Horizont bildet, innerhalb dessen Seiendes an ihm selbst in der empirischen Synthesis erfahrbar wird. Diese apriorische Synthesis gilt es in ihrer Möglichkeit aufzuhellen. Eine das Wesen dieser Synthesis betreffende Untersuchung nennt Kant eine transzendentale. „Ich nenne alle Erkenntnis transzendental, die sich nicht sowohl mit Gegenständen, sondern mit unserer Erkenntnisart von Gegenständen, insofern diese a priori möglich sein soll, überhaupt beschäftigt.” 15 Transzendentale Erkenntnis untersucht also nicht das Seiende selbst, sondern die Möglichkeit des vorgängigen Seinsverständnisses, d. h. zugleich: die Seinsverfassung des Seienden. Sie betrifft das Überschreiten (Transzendenz) der reinen Vernunft zum Seienden, so daß sich diesem jetzt allererst als möglichem Gegenstand Erfahrung anmessen kann.

Die Möglichkeit der Ontologie zum Problem machen heißt: nach der Möglichkeit, d. i. nach dem Wesen dieser Transzendenz des Seinsverständnisses fragen, transzendental philosophieren. Deshalb gebraucht Kant, um die Problematik der überlieferten Ontologie kenntlich zu machen, für die Metaphysica generalis (Ontologia) die Bezeichnung „Transzendentalphilosophie” 16. Demgemäß spricht er bei der Erwähnung dieser überlieferten Ontologie von der „Transzendentalphilosophie der Alten” 17.

Die Kritik der reinen Vernunft gibt jedoch kein „System” der Transzendentalphilosophie, sondern sie ist „ein Traktat von der Methode” 18. Das besagt hier aber nicht eine Lehre von der Technik des Verfahrens, sondern die Herausarbeitung einer vollständigen Bestimmung des „ganzen Umrisses” und des „ganzen inneren Gliederbaus” der Ontologie. In dieser Grundlegung der Metaphysik als Entwurf der inneren Möglichkeit der Ontologie wird der „ganze Vorriß zu einem System der Metaphysik verzeichnet” 19.

Die Absicht der Kritik der reinen Vernunft bleibt demnach grundsätzlich verkannt, wenn dieses Werk als „Theorie der Erfahrung” oder gar als Theorie der positiven Wissenschaften ausgelegt wird. Die Kritik der reinen Vernunft hat mit „Erkenntnistheorie” nichts zu schaffen. Wenn man überhaupt die Auslegung als Erkenntnistheorie gelten lassen könnte, dann wäre zu sagen: die Kritik der reinen Vernunft ist nicht eine Theorie der ontischen Erkenntnis (Erfahrung), sondern eine solche der ontologischen. Aber selbst mit dieser, der herrschenden Auslegung der transzendentalen Ästhetik und Analytik schon fernliegenden Auffassung ist das Wesentliche nicht getroffen: daß eben die Ontologie als Metaphysica generalis, d. h. als das Grundstück der Metaphysik im ganzen, begründet und hier erstmals zu sich selbst gebracht wird. Mit dem Problem der Transzendenz wird an die Stelle der Metaphysik nicht „Erkenntnistheorie” gesetzt, sondern die Ontologie auf ihre innere Möglichkeit befragt.

Mais dans le problème des jugements synthétiques a priori, il s’agit encore d’un autre mode de synthèse, qui doit apporter, à propos de l’étant, quelque chose que l’expérience ne peut tirer de lui. Cet apport de la détermination de l’être de l’étant est une manière de se rapporter préalablement à l’étant. Cette pure [manière de] « se rapporter à … » (synthèse) constitue primitivement la direction [Worauf] et l’horizon dans lesquels l’étant devient susceptible de tomber sous l’expérience de la synthèse empirique. Il convient d’éclaircir la possibilité de cette synthèse a priori. Kant appelle transcendantal tout examen qui concerne cette synthèse. « J’appelle transcendantale toute connaissance qui, en général, s’occupe non des objets mais de notre manière de connaître les objets en tant que ce mode de connaissance doit être possible a priori 15. » La connaissance transcendantale n’examine donc pas l’étant lui-même mais la possibilité de la compréhension préalable de l’être, c’est-à-dire du même coup la constitution de l’être de l’étant. Elle a trait au dépassement (transcendance) qui conduit la raison pure à l’étant, en sorte que l’expérience puisse désormais se rendre adéquate à celui-ci comme à son objet possible.

Poser le problème de la possibilité de l’ontologie équivaut à s’interroger sur la possibilité, c’est-à-dire sur l’essence de cette transcendance de la compréhension de l’être, équivaut à penser du point de vue transcendantal [transzendental philosophieren]. Voilà pourquoi Kant, lorsqu’il veut caractériser la problématique de l’ontologie traditionnelle, emploie pour désigner la metaphysica generalis [ontologia] l’expression de « philosophie transcendantale 16 ». C’est pourquoi aussi, en citant cette ontologie traditionnelle, il parle de la « philosophie transcendantale des anciens 17 ».

La Critique de la Raison pure ne nous donne pourtant pas un « système » de la philosophie transcendantale : elle est « un traité de la méthode 18 ». Cette expression ne vise pas ici une doctrine relative à la technique des procédés susceptibles d’être employés; elle indique, au contraire, une détermination complète des « contours généraux » et de la « totale articulation interne » de l’ontologie. L’instauration du fondement de la métaphysique, comprise comme projet de la possibilité intrinsèque de l’ontologie, « trace tout le plan d’un système de métaphysique 19 ».

But in the problem of synthetic judgments a priori still another type of synthesis is concerned which must bring something forth about the essent not first derived from it through experience. This bringing forth of the determination of the Being of the essent is a precursory act of reference to the essent. This pure “reference-to . . .” (synthesis) first constitutes the direction and the horizon within which the essent is first capable of being experienced in the empirical synthesis. The possibility of this a priori synthesis must now be clarified. An investigation concerned with the essence of this synthesis Kant terms “transcendental.” “I entitle transcendental all knowledge which is occupied not so much with objects as with the mode of our knowledge of objects insofar as this mode of knowledge is to be possible a priori.”16 Thus, transcendental knowledge does not investigate the essent itself but the possibility of the precursory comprehension of the Being of the essent. It concerns reason’s passing beyond (transcendence) to the essent so that experience can be rendered adequate to the latter as its possible object.

To make the possibility of ontology a problem means: to inquire into the possibility, i.e., into the essence, of this transcendence which characterizes the comprehension of Being; in other words, it means to philosophize transcendentally. This is why when Kant wishes to characterize the problematic of traditional ontology, he makes use of the expression “transcendental philosophy”17 to denote the subject matter of metaphysica generalis (ontologia). This is also why, in mentioning this traditional ontology, he speaks of the “transcendental philosophy of the ancients.”18

However, the Critique of Pure Reason does not provide a “system” of transcendental philosophy but is a “treatise on the method”19 thereof. This expression does not signify a doctrine relative to the procedural technique involved; on the contrary, it indicates a complete determination of the “whole plan” and of the “internal organization” of ontology. This laying of the foundation of metaphysics, understood as the projection of the intrinsic possibility of ontology, traces the “complete outline of a system of metaphysics.”20

The purpose of the Critique of Pure Reason is completely misunderstood, therefore, if this work is interpreted as a “theory of experience” or perhaps as a theory of the positive sciences. The Critique of Pure Reason has nothing to do with a “theory of knowledge.” However, if one could admit the interpretation of the work as a theory of knowledge, it would be necessary to say that the Critique is not a theory of ontic knowledge but of ontological. But even this interpretation, although far removed from the usual interpretation of the aesthetic and transcendental analytic, does not touch upon what is essential in the Critique, that therein ontology as metaphysica generalis, i.e., as the essential part of metaphysics as a whole, is provided with a foundation and, for the first time, revealed for what it is in itself. With the problem of transcendence, Kant does not replace metaphysics by a theory of knowledge but brings into question the intrinsic possibility of ontology.